Way to go, Spain!!
Blijf op de hoogte en volg Ilon
13 Maart 2014 | Spanje, Madrid
Hallo lieve allemaal,
Ten eerste bedankt allemaal voor de lieve reacties op mijn blog! Om daar nog even op door te gaan, wil ik jullie nog even doen stil staan bij mijn afgelopen mijlpaal in reactie op Sjaak; jullie gaan me vast niet geloven maar ik heb die hele zooi BINNEN ACHT MINUTEN naar binnen gewerkt :D HA! Die zagen jullie vast niet aankomen.. :P
Anyways, het is alweer een behoorlijk ruime maand geleden dat ik mijn eerste drie verhalen op mijn blog heb geplaatst. Tijd dus voor een update! Ik heb het idee dat sinds het vorige reisverhaal zoveel alweer veranderd is, dat ik niet eens meer weet waar te beginnen.
Ten eerste; het is vandaag donderdag 6 maart 2014, 16.20 uur, 21 graden heet, het zonnetje brandt op mijn huid en ik lig in het park met Thembi links van me, die compleet gek wordt omdat ze zojuist een nieuw boek op haar Kindle heeft ontvangen en Joanne rechts van me, die probeert een dutje te doen maar constant lukrake dingen uitkraamt waardoor dat dus niet lukt. Ik doe een poging mijn blog te schrijven.
De avond na mijn laatste update heb ik met Christine en Apolline een traditie op touw gezet: Thursday diners. Dat zorgt ervoor dat mijn donderdagen hier de dagen zijn met vaststaande activiteiten.. stipt vier uur vertrekken ik en een huisgenootje op onze wandeltocht naar de medium Carrefour (supermarkt) om daar boodschappen in te slaan voor de hele week, om vervolgens met onze volgestouwde, veel te zware IKEA-tas de metro terug te nemen en rond zes uur weer neer te ploffen in de keuken (wel of niet de puf te hebben gehad om de boodschappen daadwerkelijk ergens weg te leggen). Eenmaal bijgekomen van onze zware tocht (ik meen het, je zou onze tomatenhoofdjes moeten zien als we eenmaal weer thuis zijn gekomen), hijs ik mezelf na een uurtje ongeveer weer van de keukenstoel om me klaar te maken voor Thursday-diner; rond een uurtje of half negen spreek ik met Christine, Apolline en Tayana af bij een voor ons nog onbekend restaurantje om daar het echte Spaanse eten uit te proberen. Nu denken jullie wellicht ‘jeetje mineetje, je bent op Erasmus Ilon! Dan houd je toch geen schema aan?!’ en daarop zeg ik ‘DAT KLOPT’. Daar ben ik het ook echt helemaal mee eens, echter, een beetje schema in de weken hier is toch wel prettig. Waar ik namelijk inmiddels wel achter ben is dat hier in Spanje niks vast staat. En dan heb ik het in dit geval een keertje niet alleen maar over de Spanjaarden, maar ook over alle studenten. Even ter illustratie: waar ik vorige maand nog gepland had staan dat ik naar Sevilla en Salamanca zou gaan, is Sevilla voorlopig van de baan en hebben we gister eindelijk het hostel geboekt in Salamanca waar we in het weekend van 20 maart het nachtleven gaan ontdekken. En cultuur gaan proeven.
Maar terug nu naar Thursday-diners; die eerste donderdag zijn we naar ‘Lateral’ gegaan, definitely the best tapasbar I’ve been to so far. Iedereen die langs komt, wees gewaarschuwd, jullie gaan mee naar ‘Lateral’! Het ziet er wat duurder en hipper uit, maar de prijzen vallen echt ontzettend mee. En de tapas is echt heel erg goed. Ik ben er achter gekomen dat er drie ‘Lateral’-restaurants in Madrid zijn gevestigd, het restaurant op Calle Fuencarral is waar ik iedere keer naar toe ga. Fuencarral is een erg populair deel van Madrid, het doet wat kleinschaliger aan dan het ‘officiële’ centrum van Madrid, maar het is er altijd druk en vol leven. Echt heerlijk om rond te lopen.
Die vrijdag daarna ben ik uitgegaan met mijn huisgenootjes en een vriendin van Thembi; Sian. Nadat we, na wat alcoholische versnaperingen te hebben genuttigd in de woonkamer, werden gestrikt door een propper op Sol om onze avond voort te zetten in Independance Club, liepen we rond een uurtje of één gewillig achter hem aan. Immers, Independance Club organiseert op de maandag altijd ‘F*cking Monday’, wat iedere maandag weer volstroomt met nationale en internationale studenten, dus dat zou een leuke vrijdagavond moeten beloven. Nou, niet dus. We mochten de lange rij overslaan (inderdaad, het begon goed) om vervolgens 10€ entree te betalen. Nadat we eindelijk onze jassen hadden opgehangen (dat systeem is alles behalve efficiënt), vervolgden we onze weg naar de bar om een drankje te halen. Daar aangekomen viel me ineens wat op. Ik stond te wachten in de rij. Dat duurde nog wel even, dus ik had genoeg tijd om om me heen te kijken. Mijn oog viel op een projectiescherm aan de muur. Vrij vertaald stond daar ‘vrijdagavond, van 01.00 tot 04.00 de beste Spaanse nummers aller tijden!’. Ik keek nog eens om me heen. Een publiek, voor 100% bestaande uit Spanjaarden, ging helemaal los op liederen die mij totaal niet bekend in de oren kwamen. Wacht eens even, hoe laat was het ook alweer? Half twee.. juist. We waren beland in een feestje wat absoluut niet bestemd was voor ons. Ik voelde me als een niet-Nederlander op een feestje waar ze alleen maar Frans Bauer-nummers draaiden. Grote grutjes.. Tijd voor een drankje, en nog één, en nog één..
Die avond lag ik uiteindelijk om half vijf in mijn bedje, iets vroeger dan de rest, aangezien ik om negen uur weer had afgesproken op Chamartin Train Station. Die zaterdag ben ik namelijk met Tayana, Christine en Apolline naar Segovia gegaan. Op de een of andere manier deed die naam me constant denken aan dat staatje uit de film ‘The Princess Diaries’.. heb het dus maar even opgezocht; dat staatje heet ‘Genovia’. Voor de geïnteresseerden..
Segovia is een erg mooi stadje niet heel ver van Madrid. Met een half uurtje per trein en een half uurtje vanuit het station met de bus ben je er. We hebben de hele dag rondgelopen, heel veel chocolademelk gedronken omdat het zo ontzettend koud was, de kathedraal en musea gezien en ’s avonds het meest van allemaal nog genoten van het viaduct. Segovia staat bekend om zijn immense viaduct en zeker wanneer de avond invalt is het echt prachtig.
Die avond kwam ik rond een uurtje of tien weer boven de grond vanuit het metrostation op de Gran Via. Echter was de Gran Via ietsje anders dan anders. De hele straat stond vol met gepantserde politie-trucks en zwaar bewapende politieagenten. Vreemd.. Toen ik uiteindelijk rechts afsloeg richting mijn huis werd het er niet bepaald minder op. Overal was rook en het leek wel alsof ik schoten hoorde. Eenmaal aangekomen bij mijn straat leek het me een goed plan om heel eventjes te wachten op de hoek van de straat. De hele straat lag vol met omgegooide vuilnisbakken, mensen waren aan het rennen en schreeuwen en politieagenten waren met rubber bullets aan het schieten. Er was duidelijk een protest aan de gang midden in mijn straat. Het ergste van alles vond ik nog dat geen enkele politieagent me tegenhield die straat in te lopen. Als ik wilde kon ik gewoon even voor een agent door lopen omdat ik daar moest zijn.. Mijn gezonde verstand vertelde me dus dat ik eventjes moest wachten. Toen de rust wedergekeerd was en ik naar huis liep kreeg ik van mijn huisgenootjes die op het balkon die avond hadden staan kijken te horen dat er een protest tegen de anti-abortuswet aan de gang was geweest. OH MIJN GOD! Die Spanjaarden zijn soms echt niet helemaal goed bij hun hoofd! De wet is er inmiddels doorheen, ook al is 80% van de Spanjaarden het er niet mee eens. Inmiddels mag er alleen nog abortus worden gepleegd indien de moeder is verkracht, danwel indien de moeder psychologische of lichamelijke gevaren loopt indien ze het kind niet laat weghalen. In ieder ander geval wordt de moeder een fikse boete opgelegd en de persoon die de abortus pleegt kan worden aangeklaagd. Joepie, wat een vooruitgang Spanje. Way to go!
Een beerpongavond verder en een Thursday-diner bij ‘Orio’ (die iets minder geslaagd was; tapas was goed maar alles (ECHT ALLES) werd geserveerd op brood. Geloof me, na drie stuks tapas ben je daar wel klaar mee) was het tijd voor een gezellige avond in ‘Joy’. Dit is een club waar ik inmiddels wel vaker heen ga op de donderdag.
…
Inmiddels is het woensdag 12 maart 2014, 18.09 uur, de debuutcd van Ilse Delange, Sade – Diamond life, Lianne la Havas – Is your love big enough? staan op in shuffle, ik zit binnen want helaas is het iets minder mooi weer dan het donderdag was maarrr we mogen niet klagen: nog steeds een goeie 18 graadjes warm en een mooi avondzonnetje schijnt tegen de witte buitenmuur.
Inderdaad, ik kreeg het donderdag niet voor elkaar mijn blog af te schrijven. Te veel woorden, te lekker weer. Dit weekend op reis geweest, waarover later meer, en nu is het ineens bijna een week verder. Zo gaat het hier dus altijd. Maar ik ga gewoon verder waar ik gebleven was.
…
Die avond in Joy, donderdag 13 februari, was het tijd voor een echt Valentijnsfeestje. Nog wat problemen gehad om die tent binnen te komen, totdat we van onze buren in de rij te horen kregen dat we ‘nutella’ tegen de uitsmijter moesten roepen. Wonder boven wonder werkte dat ook nog. Je had onze gezichten moeten zien toen het gezicht van de uitsmijter veranderde in chagrijnig naar verwelkomend. Geen idee wat voor een maffia woord dat dus was, maar het werkte! Eenmaal binnen was het thema zoals gezegd ‘Valentijn’. Iedere vrouw kreeg een kettinkje met een slotje en iedere man kreeg een armbandje met een sleuteltje. Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn, de opdracht was dus ‘vind het sleuteltje op je slotje’. Juist. Aangezien er honderden slotjes en sleuteltjes in de pot zaten, leek het onwaarschijnlijk dat iemand ooit het sleuteltje op het slotje ging vinden. Maar niet geschoten is altijd mis, dus we gingen met onze groep maar meteen aan de slag. Mijn eerste schot was direct raak (HOE KAN HET OOK ANDERS). Het sleuteltje van meneer de Italiaan Davide uit de tourgroep paste op mijn slotje, dus na uitermate verbaasde blikken met elkaar te hebben uitgewisseld, begaven we ons direct naar de bar om daar ons welverdiende gratis glas champagne op te halen. Oké, misschien was de kans op je match te vinden toch niet zo klein en paste er meer sleuteltjes op één slotje. Voor de duidelijkheid; ik ben me er van bewust dat dit allemaal een béétje vreemd klinkt, daarom vind ik het stiekem ook zo grappig :D. Champagne achterover geslagen, op naar het volgende sleuteltje dat paste op mijn slotje. Natuurlijk was match nummer 2 een ontzettende Hollandse vent uit Veldhoven. Op naar het tweede glas gratis champagne. Laten we het maar samenvatten met; we hebben heel veel lol gehad die avond.
De dag erop hield ik met de Nederlanders in mijn huis, Joanne en Melissa, een ‘boehoe waarom is onze Valentijn niet hier’ sob-party. Inclusief mojito’s, pannenkoeken en slechte tranentrekkers. In pyjama. En dat terwijl we allemaal in Nederland nooit wat aan Valentijn doen.. De dag erna ons verdriet weggeshopt en Converse schoenen ingeslagen.
Ten eerste bedankt allemaal voor de lieve reacties op mijn blog! Om daar nog even op door te gaan, wil ik jullie nog even doen stil staan bij mijn afgelopen mijlpaal in reactie op Sjaak; jullie gaan me vast niet geloven maar ik heb die hele zooi BINNEN ACHT MINUTEN naar binnen gewerkt :D HA! Die zagen jullie vast niet aankomen.. :P
Anyways, het is alweer een behoorlijk ruime maand geleden dat ik mijn eerste drie verhalen op mijn blog heb geplaatst. Tijd dus voor een update! Ik heb het idee dat sinds het vorige reisverhaal zoveel alweer veranderd is, dat ik niet eens meer weet waar te beginnen.
Ten eerste; het is vandaag donderdag 6 maart 2014, 16.20 uur, 21 graden heet, het zonnetje brandt op mijn huid en ik lig in het park met Thembi links van me, die compleet gek wordt omdat ze zojuist een nieuw boek op haar Kindle heeft ontvangen en Joanne rechts van me, die probeert een dutje te doen maar constant lukrake dingen uitkraamt waardoor dat dus niet lukt. Ik doe een poging mijn blog te schrijven.
De avond na mijn laatste update heb ik met Christine en Apolline een traditie op touw gezet: Thursday diners. Dat zorgt ervoor dat mijn donderdagen hier de dagen zijn met vaststaande activiteiten.. stipt vier uur vertrekken ik en een huisgenootje op onze wandeltocht naar de medium Carrefour (supermarkt) om daar boodschappen in te slaan voor de hele week, om vervolgens met onze volgestouwde, veel te zware IKEA-tas de metro terug te nemen en rond zes uur weer neer te ploffen in de keuken (wel of niet de puf te hebben gehad om de boodschappen daadwerkelijk ergens weg te leggen). Eenmaal bijgekomen van onze zware tocht (ik meen het, je zou onze tomatenhoofdjes moeten zien als we eenmaal weer thuis zijn gekomen), hijs ik mezelf na een uurtje ongeveer weer van de keukenstoel om me klaar te maken voor Thursday-diner; rond een uurtje of half negen spreek ik met Christine, Apolline en Tayana af bij een voor ons nog onbekend restaurantje om daar het echte Spaanse eten uit te proberen. Nu denken jullie wellicht ‘jeetje mineetje, je bent op Erasmus Ilon! Dan houd je toch geen schema aan?!’ en daarop zeg ik ‘DAT KLOPT’. Daar ben ik het ook echt helemaal mee eens, echter, een beetje schema in de weken hier is toch wel prettig. Waar ik namelijk inmiddels wel achter ben is dat hier in Spanje niks vast staat. En dan heb ik het in dit geval een keertje niet alleen maar over de Spanjaarden, maar ook over alle studenten. Even ter illustratie: waar ik vorige maand nog gepland had staan dat ik naar Sevilla en Salamanca zou gaan, is Sevilla voorlopig van de baan en hebben we gister eindelijk het hostel geboekt in Salamanca waar we in het weekend van 20 maart het nachtleven gaan ontdekken. En cultuur gaan proeven.
Maar terug nu naar Thursday-diners; die eerste donderdag zijn we naar ‘Lateral’ gegaan, definitely the best tapasbar I’ve been to so far. Iedereen die langs komt, wees gewaarschuwd, jullie gaan mee naar ‘Lateral’! Het ziet er wat duurder en hipper uit, maar de prijzen vallen echt ontzettend mee. En de tapas is echt heel erg goed. Ik ben er achter gekomen dat er drie ‘Lateral’-restaurants in Madrid zijn gevestigd, het restaurant op Calle Fuencarral is waar ik iedere keer naar toe ga. Fuencarral is een erg populair deel van Madrid, het doet wat kleinschaliger aan dan het ‘officiële’ centrum van Madrid, maar het is er altijd druk en vol leven. Echt heerlijk om rond te lopen.
Die vrijdag daarna ben ik uitgegaan met mijn huisgenootjes en een vriendin van Thembi; Sian. Nadat we, na wat alcoholische versnaperingen te hebben genuttigd in de woonkamer, werden gestrikt door een propper op Sol om onze avond voort te zetten in Independance Club, liepen we rond een uurtje of één gewillig achter hem aan. Immers, Independance Club organiseert op de maandag altijd ‘F*cking Monday’, wat iedere maandag weer volstroomt met nationale en internationale studenten, dus dat zou een leuke vrijdagavond moeten beloven. Nou, niet dus. We mochten de lange rij overslaan (inderdaad, het begon goed) om vervolgens 10€ entree te betalen. Nadat we eindelijk onze jassen hadden opgehangen (dat systeem is alles behalve efficiënt), vervolgden we onze weg naar de bar om een drankje te halen. Daar aangekomen viel me ineens wat op. Ik stond te wachten in de rij. Dat duurde nog wel even, dus ik had genoeg tijd om om me heen te kijken. Mijn oog viel op een projectiescherm aan de muur. Vrij vertaald stond daar ‘vrijdagavond, van 01.00 tot 04.00 de beste Spaanse nummers aller tijden!’. Ik keek nog eens om me heen. Een publiek, voor 100% bestaande uit Spanjaarden, ging helemaal los op liederen die mij totaal niet bekend in de oren kwamen. Wacht eens even, hoe laat was het ook alweer? Half twee.. juist. We waren beland in een feestje wat absoluut niet bestemd was voor ons. Ik voelde me als een niet-Nederlander op een feestje waar ze alleen maar Frans Bauer-nummers draaiden. Grote grutjes.. Tijd voor een drankje, en nog één, en nog één..
Die avond lag ik uiteindelijk om half vijf in mijn bedje, iets vroeger dan de rest, aangezien ik om negen uur weer had afgesproken op Chamartin Train Station. Die zaterdag ben ik namelijk met Tayana, Christine en Apolline naar Segovia gegaan. Op de een of andere manier deed die naam me constant denken aan dat staatje uit de film ‘The Princess Diaries’.. heb het dus maar even opgezocht; dat staatje heet ‘Genovia’. Voor de geïnteresseerden..
Segovia is een erg mooi stadje niet heel ver van Madrid. Met een half uurtje per trein en een half uurtje vanuit het station met de bus ben je er. We hebben de hele dag rondgelopen, heel veel chocolademelk gedronken omdat het zo ontzettend koud was, de kathedraal en musea gezien en ’s avonds het meest van allemaal nog genoten van het viaduct. Segovia staat bekend om zijn immense viaduct en zeker wanneer de avond invalt is het echt prachtig.
Die avond kwam ik rond een uurtje of tien weer boven de grond vanuit het metrostation op de Gran Via. Echter was de Gran Via ietsje anders dan anders. De hele straat stond vol met gepantserde politie-trucks en zwaar bewapende politieagenten. Vreemd.. Toen ik uiteindelijk rechts afsloeg richting mijn huis werd het er niet bepaald minder op. Overal was rook en het leek wel alsof ik schoten hoorde. Eenmaal aangekomen bij mijn straat leek het me een goed plan om heel eventjes te wachten op de hoek van de straat. De hele straat lag vol met omgegooide vuilnisbakken, mensen waren aan het rennen en schreeuwen en politieagenten waren met rubber bullets aan het schieten. Er was duidelijk een protest aan de gang midden in mijn straat. Het ergste van alles vond ik nog dat geen enkele politieagent me tegenhield die straat in te lopen. Als ik wilde kon ik gewoon even voor een agent door lopen omdat ik daar moest zijn.. Mijn gezonde verstand vertelde me dus dat ik eventjes moest wachten. Toen de rust wedergekeerd was en ik naar huis liep kreeg ik van mijn huisgenootjes die op het balkon die avond hadden staan kijken te horen dat er een protest tegen de anti-abortuswet aan de gang was geweest. OH MIJN GOD! Die Spanjaarden zijn soms echt niet helemaal goed bij hun hoofd! De wet is er inmiddels doorheen, ook al is 80% van de Spanjaarden het er niet mee eens. Inmiddels mag er alleen nog abortus worden gepleegd indien de moeder is verkracht, danwel indien de moeder psychologische of lichamelijke gevaren loopt indien ze het kind niet laat weghalen. In ieder ander geval wordt de moeder een fikse boete opgelegd en de persoon die de abortus pleegt kan worden aangeklaagd. Joepie, wat een vooruitgang Spanje. Way to go!
Een beerpongavond verder en een Thursday-diner bij ‘Orio’ (die iets minder geslaagd was; tapas was goed maar alles (ECHT ALLES) werd geserveerd op brood. Geloof me, na drie stuks tapas ben je daar wel klaar mee) was het tijd voor een gezellige avond in ‘Joy’. Dit is een club waar ik inmiddels wel vaker heen ga op de donderdag.
…
Inmiddels is het woensdag 12 maart 2014, 18.09 uur, de debuutcd van Ilse Delange, Sade – Diamond life, Lianne la Havas – Is your love big enough? staan op in shuffle, ik zit binnen want helaas is het iets minder mooi weer dan het donderdag was maarrr we mogen niet klagen: nog steeds een goeie 18 graadjes warm en een mooi avondzonnetje schijnt tegen de witte buitenmuur.
Inderdaad, ik kreeg het donderdag niet voor elkaar mijn blog af te schrijven. Te veel woorden, te lekker weer. Dit weekend op reis geweest, waarover later meer, en nu is het ineens bijna een week verder. Zo gaat het hier dus altijd. Maar ik ga gewoon verder waar ik gebleven was.
…
Die avond in Joy, donderdag 13 februari, was het tijd voor een echt Valentijnsfeestje. Nog wat problemen gehad om die tent binnen te komen, totdat we van onze buren in de rij te horen kregen dat we ‘nutella’ tegen de uitsmijter moesten roepen. Wonder boven wonder werkte dat ook nog. Je had onze gezichten moeten zien toen het gezicht van de uitsmijter veranderde in chagrijnig naar verwelkomend. Geen idee wat voor een maffia woord dat dus was, maar het werkte! Eenmaal binnen was het thema zoals gezegd ‘Valentijn’. Iedere vrouw kreeg een kettinkje met een slotje en iedere man kreeg een armbandje met een sleuteltje. Mocht het nog niet helemaal duidelijk zijn, de opdracht was dus ‘vind het sleuteltje op je slotje’. Juist. Aangezien er honderden slotjes en sleuteltjes in de pot zaten, leek het onwaarschijnlijk dat iemand ooit het sleuteltje op het slotje ging vinden. Maar niet geschoten is altijd mis, dus we gingen met onze groep maar meteen aan de slag. Mijn eerste schot was direct raak (HOE KAN HET OOK ANDERS). Het sleuteltje van meneer de Italiaan Davide uit de tourgroep paste op mijn slotje, dus na uitermate verbaasde blikken met elkaar te hebben uitgewisseld, begaven we ons direct naar de bar om daar ons welverdiende gratis glas champagne op te halen. Oké, misschien was de kans op je match te vinden toch niet zo klein en paste er meer sleuteltjes op één slotje. Voor de duidelijkheid; ik ben me er van bewust dat dit allemaal een béétje vreemd klinkt, daarom vind ik het stiekem ook zo grappig :D. Champagne achterover geslagen, op naar het volgende sleuteltje dat paste op mijn slotje. Natuurlijk was match nummer 2 een ontzettende Hollandse vent uit Veldhoven. Op naar het tweede glas gratis champagne. Laten we het maar samenvatten met; we hebben heel veel lol gehad die avond.
De dag erop hield ik met de Nederlanders in mijn huis, Joanne en Melissa, een ‘boehoe waarom is onze Valentijn niet hier’ sob-party. Inclusief mojito’s, pannenkoeken en slechte tranentrekkers. In pyjama. En dat terwijl we allemaal in Nederland nooit wat aan Valentijn doen.. De dag erna ons verdriet weggeshopt en Converse schoenen ingeslagen.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
